zaterdag 2 november 2013

Woestijnmuziek

Je weet pas echt dat je niet in een droom zit als je wakker wordt. Eigenlijk word ik hier iedere ochtend even wakker van het ochtendgebed. Muzikaler dan de bonkende, schel klinkende kerkklokken op zondagochtend, laat het geluid me meteen weten dat ik ver van huis ben om me geruststellend, wiegend weer in een diepe slaap te laten belanden. Geluid, muziek, daar moet het vandaag over gaan.
Of toch over zand?



Iedere ochtend (hoe lang zijn we al onderweg) horen we iets op de radio dat ons vaag bekend voorkomt. Is het een lied? Een gebed? Laat “Chef” het ons horen of wenst hij ons allemaal een goed tocht toe? W hebben het niet gevraagd, maar luisteren iedere dag met aandacht. Meestal gaat de radio al vrij snel op andere muziek. “From the mountainarea”, vertelt onze gids. Het is mooie, vaak trage Arabische muziek. Heeft veel weg van Spaanse flamencomuziek.

Voor we de bewoonde wereld achter ons laten, moet er het nodige gebeuren. Er moet water gekocht water gekocht worden en het gebed moet door de auto schallen. Dan beginnen we de dag bij een soort Lourdes voor Islamieten. Mensen komen hier vanuit het hele land om genezen te worden na een simpele handeling. We hebben het ons drukker voorgesteld. Een klein handjevol mensen. Wanhopig, bedelend of gewoon teruggetrokken in een nis. 
Zij zit op de grond. Oud al, haar gezicht is verweerd. Haar tanden zijn verdwenen, of bijna in ieder geval. Ze strekt haar hard uit naar Lilian en maakt van haar hand een kommetje. Lilian gaat door haar knieën en pakt haar hand. Ze kijken elkaar aan. De vrouw is even stil, maar begint dan te praten en te praten en te praten. Echo's over het plein. Lilian blijft kijken. Verstaat net zoveel als ik, begrijpt net zoveel als ik. Het maakt indruk op me. Als ze opstaat en we verder gaan, hebben we geen geld achter gelaten. Wel de afdruk van een hand in een hand.

Als we de hoek om slaan duiken we een dorpje in van leem. Donkere gangen, op- en afstapjes, ineens sterke dierengeuren. Af en toe schiet er iemand weg. Uiteindelijk komen we in het felle zonlicht uit. Een pottery. Er zit een man in een gat in de grond. Zijn handen in het klei. Zijn ogen twinkelen. Een stukje verderop de ovens en tenslotte het winkeltje waar dat wat de mensen uit het dorpje maken, verkocht wordt. Mensen die vol trots vertellen. Mooi.

Maar allemaal leuk en aardig... Tijd om te gaan rijden! Buiten het leemdorpje ligt het zand. We rijden door landschappen vol vlaktes, zand en stenen. Weids. We smeren onze lippen weer in, eten dropjes (het ideale woestijnvoer, hebben we ontdekt) en genieten van de rit. Als we stoppen, worden we begroet door Mohammed.  Mohammed en zijn kamelen (nou ja, die met één bult). We krijgen een doek over onze nek en ons hoofd om ons te beschermen tegen de zon en vertrekken. Het is ontspannend zo bovenop het beest. Een gekke beweging, maar ik word er best ontspannen van. Na een tijdje zien we niets of niemand meer. Alleen maar onze schaduwen, zand en wat vage contouren van bergen in de verte. Mohammed zet ons op de foto met onze camera's en leidt de kamelen. En dan, in de stilte, horen we zijn stem. Hij zingt voor ons. Desert music.




Bij een stop gaan we even van het beest af. Even zelf het zand voelen en kijken of ik er dan nog zo'n hekel aan heb..... We gaan stoer samen op de foto en daarna ...... tja....... natuurlijk was die buikschuiver even nodig ;).


Als we verder gaan en we, wiegend door de kameel, weer in een soort dromerigere staat komen. Begin ik te zingen. Ik heb een tante in Marokko en die komt.... De kamelen geven het ritme aan, ik laat de woorden lekker langgerekt uit mijn mond komen. Eerst de grap, dan een stroperig fijn zanggeluid dat zich verspreidt over de vlakte. Mohammed, met wie ik ondertussen getrouwd ben, neuriet iets mee en zo maken we samen onze woestijnmuziek. Dit is een andere wereld. Een andere dimensie op z'n minst.

Terug in de auto rijden we over die enorme vlaktes, steen en zand, en door hoge bergen. Het landschap is steeds leger. Een doolhof van niets. Chef en de gids zingen voor ons. Wij zingen voor onze mannen. Ineens komt er een liedje in me op wat we met z'n vieren kunnen zingen: Ozewiezewoze! Ik zing het, lekker traag en Lil valt in. De canon lukt ook. De mannen proberen mee te zingen Het 'alla-gedeelte' moet lukken. En zo wordt ook dit liedje onderdeel van de soundtrack bij de beelden van de woestijn.


Dan gaan we offroad en the desert massage begint. We hobbelen over en door zand. Soms is er niets aan begroeiing, soms zijn er wat lage struikjes. We zien een tentenkamp, geiten erbij. "Nomaden", zegt onze gids. "Could you live like that?"
Na een uurtje rijden, stoppen we even. Chef heeft een sigaretje verdiend. We lopen rond, maken foto's en als ik terug naar de auto loop, valt het rek bovenop de auto me ineens op. Binnen tien tellen zit ik bovenop de auto. Wauw, wauw, wauw. Het uitzicht is geweldig en nu er ineens niets meer naast me staat/ zit of voor of achter me, merk ik pas goed wat dat met me doet. Wauw. Alsof je de enige bent in dit lege landschap. Een stilte overvalt me. Een stilte die ik niet zo goed ken.

Midden in de leegte staat ineens een gebouw. Ik wijs ernaar en vraag wat het is en meteen buigt de auto af. "Weet je nog dat ik vertelde dat onze Koning in ieder dorp een basisschool wil? Nou, dat wil hij ook voor de nomaden en daarom heeft hij voor de nomaden hier een school gebouwd. Alleen waren de nomaden het hier niet mee eens en zo is de school nooit door kinderen bezocht."




We stoppen er en meteen slaat de verlatenheid ervan me in het gezicht. Ik gluur door de raampjes en zie schooltafeltjes staan, met kleine stoeltjes. Het bord is leeg, de stoeltjes zijn leeg en er is geen geluid. Midden in de woestijn. Doods. Bizar. Ozewiezewoze in mijn hoofd. Alsof mijn hoofd toch nog iets vast willen grijpen dat het kent. We kijken uit over de vlakte en zien zand opstuiven.



Krijgen we dan toch nog die zandstorm die ik zo graag wilde? "Als ik niet beter wist, zou ik zeggen dat het gaat regenen", zei Lil. Regenen? In de Sahara? Vast niet.

Als Lil onze 4x4 bij het kamp neerzet waar we gaan slapen, is het er erg onrustig. De regenhoezen worden over de tenten gelegd, want ja, het kan gaan regenen. We drinken thee en eten amandelen in de tent. Binnen een paar minuten zien we zand overal. Iets later voelen we het overal. We besluiten onze koffers dicht te laten. Als we naar buiten kijken, zien we de zandduinen. Wat zijn die ontzettend prachtig! Een wereld om te ontdekken!

- in het volgende blog meer -



Geen opmerkingen:

Een reactie posten