Offroad and on stage

Vandaag beginnen we de dag in een geweldig decor. Zand, kasteel, kogelslingeraars, zoals ik pas nog in een film over Troje zag. We lopen naar het kasteel en kloppen op de muren. Jeugdsentiment! Het is een soort papier maché. Een enorm kasteel, compleet met poorten en hekken. Er is een Arabische kant en een Egyptische kant. Machtig mooi om te zien. Als onze gids vraagt of we even binnen mogen kijken, mag dat, maar zodra ze onze camera’s zien, is er heibel. Niet schieten, no camera's! We staan op een filmlocatie! Welke film? Geen idee, maar het is wel cool om te zien! Ik onderdruk de neiging om op de mooie paarse troon te gaan zitten en we gaan door. Yalla, yalla!

 We rijden door grijs zand, door grijze bergen met een mengeling van steen en zand en over immense vlakten voor met stenen. Overal waar je maar kijkt. Allerlei vormen, allerlei kleuren, maar samen grijs. Ik vraag de auto om te stoppen zodat ik even in dat landschap kan staan Zo onwerkelijk. Kilometers aarde en niemand kan er niets mee, niemand doet er iets mee. Een stilte in me. Ik loop rond en pak regelmatig een steen op. Maak een foto. Probeer het landschap te pakken, te begrijpen. Het lukt niet. Ik voel het wel. Eindeloos. Verloren. Prachtig. Ruw.

In the middle of nowhere zit een man. Hij verkoopt souveniers, maar alles waait continu om door de harde wind. Met een engelengeduld zet hij steeds weer alles overeind. Hij probeert me niet iets te verkopen. We lachen en schudden handen en ik vraag me af waar hij vandaan is gekomen op zijn fietsje.

We vertellen onze mannen dat we dit keer geen behoefte hebben aan een uitgebreide chique toeristenlunch en dat we gewoon graag ergens wat kopen om het gezellig later op te eten. En zo worden we afgezet op de markt. Dit is mooi. Overal kleuren. Overal mensen Veel fruit en groente. We genieten met volle teugen. Mensen willen absoluut niet op de foto dus we laten de lens een andere kant op kijken. Bij een tafeltje van een winkel zien we onze mannen zitten We kopen wat zij eten en hebben een geweldige discussie over de verschillen tussen hun cultuur en de onze. Het gaat over het homohuwelijk. Abdel maakt zich vooral zorgen over de kinderen. Als mannen met mannen trouwen en vrouwen met vrouwen dan hebben de mensen van nu straks geen pensioen? Het is boeiend om te proberen mee te gaan in zijn gedachte. We zien hem worstelen met het concept. Chef kijkt oud, wijs en vriendelijk toe. Geamuseerd. Van mens tot mens. Daar waar de regels en de grenzen van fatsoen, van geloof wegvallen. Hart tot hart.

Na de lunch gaan we door een vallei van dadelpalmen. Offroad. Klein weggetje door dorpjes en echt tussen de palmen door. Nog nooit zoveel palmen gezien! Chef stopt bij wat mensen die aan het werk zijn. Hij komt terug met zijn handen vol dadels. Verse dadels. 

Wat een heerlijkheid! Zo gaan we verder, zij delen hun dadels en wij onze druiven. Woeste landschappen passeren en we komen uit bij een paleis. Ons paleis voor één nacht. Een ècht paleis, al wanen we ons op een filmset!

Morgen de zandduinen in. Was het vliegende zand van vandaag een voorteken?