Zand, zand, zand?

"En eigenlijk houd ik helemaal niet van zand...", ik hoorde het mezelf zeggen. Natuurlijk kwam de vraag waarom ik dan in vredesnaam naar de woestijn ga. Het antwoord kan ik omgeven met heel veel woorden, maar is eigenlijk heel simpel. Omdat ik op avontuur ga.

Op avontuur gaan? Ja, dat is reizen voor mij. Oordelen loslaten, naar een andere wereld gaan en ervaren. Ruiken, zien, proeven, voelen. Indrukken gewoon laten komen, zonder censuur door mijn gedachten. Dat reizen, dàt had ik gemist. Dàt ging weer kriebelen. Als zandvlooien door mijn gemoedsrust.

Ik leerde haar kennen vlak na mijn eerste reis en sindsdien hebben we contact gehouden. Reizen, fotograferen, diep nadenken en altijd weer plannen bedenken gingen als thema door onze vriendschap. Allebei gingen we afvallen en al snel besloten we op avontuur te gaan als we bij elkaar 50 kilo afgevallen waren. Het moment kwam dichterbij en daar waren de avonden dat we uren, onze laptops op schoot, Google Earth bezochten en door boeken met bestemmingen bladerden. Bladzijde 117, bladzijde 183, bladzijde 12, bladzijde 410? Zo werd het Marokko, een hele andere wereld op kleine afstand.

Al weken maken we elkaar gek met berichtjes over de temperatuur in Marrakech en hoe lang het nog duurt voor ons vliegtuig vertrekt. Nu nog 2 dagen, 6 uur en 32 minuten.

Weer reizen, iedere dag een andere plek, los zijn van mijn fijne en warme veiligheid, mijn hervonden gezondheid, de woestijn, een bijzondere vriendschap, flink fotograferen en open staan voor alle ervaringen... Op avontuur. Naar de woestijn. Misschien kom ik wel terug en roep ik vol enthousiasme: "Ik ben dol op zand!"