Zaterdagmiddag hadden we een briefje op onze deur zitten. Onze gids zou ons om 8.30 komen halen Wekkertje gezet, lekker geslapen, op tijd er uit en lekker onder de douche wakker worden. Lekker ontspannen, het is tenslotte ook vakantie. Ineens, ik sta onder de douche, wordt er op de deur geklopt. Man van het riad en op de achtergrond een twintiger met smartfoon. Waar we bleven? We hadden toch gezegd dat we om acht uur ontbijt wilden en om half negen weg zouden gaan? Lilian pakte haar telefoon. Kijk maar, we zijn op tijd! Niet dus. Liepen we al bijna 24 uur een uur achter. Of 23 uur? Niet alleen wij trouwens, ook de reisgids, het klokje in de taxi en de telefoonprovider hadden het fout. Spullen snel in de koffer, croissant in de thee gedoopt en wegwezen maar. Yalla, yalla!
Al snel reden we de stad uit. Op de achterbank, gewapend met camera. "Chef" achter het stuur, Abder ernaast. Ons gezelschap voor de week. Lekkere, ja ècht, Arabische muziek door de luidsprekers. Op naar Ouarzazate. Veel verhalen, feitjes, nieuwe woorden en prachtige beelden schieten voorbij. We leggen uit dat we geen 'normale toeristen' zijn, maar staken de poging. Gestrand in onwennigheid. We leren onze woordjes en oefenen. Hij, onze docent Marokkaans. Wij, zijn docenten Nederlands. Hij hoort het woord mooi in overtreffende trap vanaf de achterbank komen.
We duiken de Atlas in. Wauw. De bergen schieten de lucht in Stenen van allerlei kleuren. Kloven naast de weg. Omhoog kijken, omlaag kijken Stil worden. Langs de kant vooral verkopers. Stenen, mooie mineralen. Maar wij kijken vooral naar de gewaden, de hoofden van de mensen. Prachtige foto's, maar niemand wil gefotografeerd. Dan de bergen Wijs, geduldig, gerimpeld. Ik zoek de luchten af naar roofvogels. Ze moeten er zijn, maar ze laten zich niet zien.
Vlak voor Ourzazate slaan we linksaf en ineens hobbelen we door het zand. Wauw. Zand, steen, wind. Een driver met het gezicht van een jongetje, een rammelende gids en wij, met een big smile, op de achterbank. Als het rustiger is, staar ik over het zand en de stenen, naar de bergen op de achtergrond. Zo ver kunnen kijken en niets anders zien dan zand en stenen Ik ben onder de indruk. En dan hebben we Kasbah Ait Ben Haddou nog niet gezien. De Kasbah staat aan de rivier en bestaat uit kronkelige straatjes naar boven. Naar het gebouwtje op de heuvel waar de gemeenschap uit de Kashbah een kamer huurde om de belangrijke dingen neer te leggen. Het lijkt alsof we midden in een film terecht zijn gekomen. Adembenemend mooi is het uitzicht. Nog mooier het gevoel te hebben in vroeger tijden te zijn beland. Mooie kleuren, effecten en grappige mensen die reageerden op onze woordjes en de klanken van een muziekinstrument maakten de ervaring compleet. O ja, en natuurlijk hebben we even gevierd dat we zonder hijgen een berg op konden lopen ;).
In de tweede Kasbah zag ik mijn kans schoon toen ik een jongetje zag met een bal. Tijd om vriendschap te sluiten. We schopten de bal over en weer. Special effects in de strijd gegooid tot er een 'yalla, yalla' kwam van de gids. Ik zwaaide en rende verder. Rondkijken in de Kashbah. Ineens liep het kereltje naast me. Drie woorden, een heleboel high fives en ineens kende ik het gevoel weer. Reizen is ervaren, voelen, spelen, dollen in een ander universum. Aan het einde gaf ik hem een ballon. Met een zuchtje wind vloog hij over een muurtje. Het jongetje bedacht zich geen moment en klom en sprong er achteraan. Terug pakte ik de ballon van hem aan en gaf ik hem een hand. "Yalla, yalla Jacqueline!" Ik trok een sprintje naar de poort van de Kashbah, blij als een kind.
Het hotel is ook een kashbah, net buiten Ouarzazate. Pracht, praal en een zwembad. Met een hoofd vol indrukken en een lijf vol stof spring ik in het ijskoude water. Yalla, yalla Jacqueline!
Tijd is geen relatief begrip. Hoeveel momenten passen er in één dag? Yalla, yalla.... we moeten door, de tijd dringt. Nee hoor, ik neem mijn tijd om te genieten. Volop.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten