Op avontuur

Het is zover. Niet meer verwachten, niet meer hopen, niet meer proberen in te zien of voor te stellen, maar gáán. En dan landt het vliegtuig bijna vanzelf op het vliegveld, brengt de taxi je dicht naar je Riad (omgebouwd woonhuis) en loopt de taxijongen je vanzelf naar het adres waar je moet zijn. Bij het laatste ging het mis op ons eerste dagje avontuur..... Nou ja mis?

De jongen bracht ons de Soukh binnen, dat is de oude binnenstad van Marrakech. Hier begon het 'echte' Marrakech wat ons betreft. Mensen op straat, stalletjes met etenswaren, smalle straatjes, ongelijke klinkers. We doken een doolhof van straatjes in, het één na het ander. Veel vervallen panden, mensen op straat, een andere taal, onze gids die andere mensen aansprak. En dan mensen die wezen We hadden het al snel door; we waren verdwaald. En dat was precies wat we wilden, verdwalen is immers de mooiste manier om een stad te leren kennen? Het was een cadeautje van onze taxijongen!

Natuurlijk vonden we Riad de Petite Prince uiteindelijk en na een pauze waren we er al snel klaar voor om nu zelf de Soukh in te trekken. De serie beelden die vanaf dat moment nog door mijn hoofd zwerven is bijna oneindig. Een wereld vol met verkopers die je alles willen laten zien (en en passant willen verkopen), met kleuren, zoveel meer dan ik gewend ben, met roepende mensen, geuren uit allerlei hoeken, dieren die je anders nooit ziet, dwingende mensen, prachtige gewaden, schaduwen die zorgen dat zonnestralen zichtbaar worden, vriendelijke mensen.
Maar gek genoeg ook de stilte, de rust. Een steegje als deur en dan de afwezigheid van alles dat eerst zo druk was, plotsklaps. Ineens het niet meer horen van de roepende mensen, de toeterende scootertjes en het geluid van de slangenbezweerder. Zelfs de kleuren ineens verdwenen. Bijzonder.

We vervlochten die twee werelden Zwierven rond, tot we het langzaam tijd vonden om onze Riad terug te vinden en even bij te komen van alle indrukken. Feilloos richtinggevoel, allebei. Nou ja, bijna feilloos. Vol overtuiging stapten we door. "Di komt me bekend voor", was de uitspraak van de dag, die we uiteindelijk ook niet meer helemaal serieus namen. Een uur of twee later hadden we hetzelfde pleintje twee keer gezien, dezelfde schaduwen nogmaals zien vallen, dezelfde verkopers gezien en dezelfde verkooppraatjes gehoord, maar waren we geen steek verder. Verdwalen is leuk, wat repen we het enthousiast aan het begin van deze dag. Het enthousiasme verdween toen de moeheid verscheen, mar gelukkig was daar onze 'superhero' Ismail die ons graag wilde helpen. Hij liep met zijn korte pootjes (jaar of zeven) rap voor ons uit. Ik kletste en maakte gebaren. Vermaakte me prima, maar toen ik hoorde dat hij iets vroeg aan de mensen om hem heen en zijn grotere broer kwam helpen, zag ik de moedeloosheid. Had ik die niet een paar uur eerder ook al gezien? Hij kwam me bekend voor. Ja hoor, ...................
Uiteindelijk bracht hij ons bij het Riad. Tegen een klein prijsje en een high five.

Daarna nestelden wij ons op een dakterras, zagen we de avond vallen en hoorden we in de stilte de kinderen spelen op straat. Onze oase van rust. Riad de Petit Prince. Ik dacht als een roosje te kunnen gaan slapen, maar alle indrukken kwamen 's avonds nog eens langs. De kleuren, de geuren, de geluiden, het roepen, de handen die ik geschud had, de schaduwen, de contrasten, de gedachten. Op avontuur, ja.